Today I hit one of the biggest milestones of the year: I gave a speech in Dutch; my third language.

Ever since I was a kid, standing in front of a crowd of 20+ people wasn’t really a problem for me. I was always “the class clown” in school, and I really enjoyed it. Every single time when there was an opportunity to present myself, I took it. It was a chance to rebel openly, without being punished. Of course there were some limits, but just like with the law, there are loopholes I can play with if I’m creative.

My favorite classes were the ones where they gave us homework to make a PPT and present something you researched about a certain topic. As you can imagine, my goal was to make it as ridiculous as possible, but without being offensive or stepping over the boundaries – so it wouldn’t affect my grade.

It was that 5 minutes of fame that fueled my ambition to spend countless of hours on writing jokes, with the intention to make each and every person in the room laugh out loud.
When it came to presenting, I spared no time or effort in the pursuit of entertaining the people in front of me.
The strategy I used was the following:
1) Be the first one on the stage – so the attention of my classmates is still fresh, and they’re not distracted by the boringness of someone’s attitude of “just let me pass”, that made their whole presentation dry and soulless.
2) Volunteer right after a terrible one – so my performance would seem even funnier and more professional, thanks to the sharp contrast between mine and the last thing the audience just saw.

This way, it was easy to put up a show that always lead to intense laughter and general approval.
However, these speeches were done on my mother tongue [Hungarian], and even though my English is close to that level right now, it’s definitely not the case with Dutch.
That’s why it’s a wonderful opportunity to challenge my creativity and language skills at once. To make it even more difficult, the group I was presenting to was very diverse from the start. Not just in gender or age, but in profession, interests and taste for art.

My goal is almost always to be original and funny, while I convey an inspiring message. I can do that pretty well in Hungarian and in English, but the second I started writing it in Dutch, it became clear that I still have a lot to learn on this journey. It’s not just the fact that the writing process had to be done in a different language, but to remember it (under pressure, in front of everybody), use proper body language and pronounce the words correctly.
This project was very complex and challenging, which made it just as exciting.

One good technique I learned from a natural talent is to memorize what I want to say first [the text], and then – only then – start to add the other elements, like pauses, hand movements and facial expressions. The more layers, the more complicated it gets – the thinner your attention will spread, so it’s crucial to practice as much as you can.

So I began by reading it out loud, trying to polish my accent to sound rather like a native than a foreigner, figure out where to put the pauses, add the gestures and movements, and slowly put all the instruments in order, so they work together in harmony, the way a symphony is played by an orchestra in a theatre.

With a bit of caution, I printed the text to have something in my pocket in case I forget what I am supposed to say. When the time came I felt quite prepared, and the first few paragraphs were going well, until I suddenly forgot what’s next. My mind went blank. I didn’t panic, that’s why I had the piece of paper in my pocket, but it was quite disappointing that I stopped the “show” that was supposed to be fluent.
With the help of the notes in my hand I continued to deliver what was left, with only a few slips in pronunciation and misused phrases, but overall it was very satisfying to stand out there and conquer the challenge.

In the end, a storm of applause expressed everyone’s astonishment, since they weren’t aware that I was going to give the speech in their native language. It was a huge surprise for everyone, even for myself.
The feedback I received later was solid and easy to digest.
Most of them praised my accent, “it doesn’t at all sound like that you’re a foreigner, congrats!”
One particularly good one was about my approach to the whole process:
“Try not to memorize a whole text word-by-word, you’re making it very difficult for yourself. Instead, write a line about the aim of your speech; the message you want to convey – so if you get in trouble for forgetting what you were about to say, that sentence should help you come up with something in an instant.”

They were pleased and inspired, and I felt the same way.
The speech was about my struggle to learn a second language, and how I couldn’t speak a single word of German, even though I studied it for 8 years. Now here I was, almost fluent in Dutch and near perfect in English.

Let this be a reminder for everyone who tried and failed countlessly over the years, who thinks progress is impossible, and that the situation will never change.
Try another angle. Another approach, a different technique. Look at it from multiple perspectives.
Eventually you’ll find the road that leads to the place where you want to be.

Take care,
Erik

2020.09.10 – Day 598

Bucket List Progress:
– Master 5 languages (#2) [Hungarian, English, Dutch, Spanish, French]
– Give a TED talk (#111)

P.S.: Here is my speech:

Hoe vaak luister je naar je hart?
De kansen zijn, veel minder dan toen je een kind was.
Als kind, kun je alles doen.

Je kunt rare vragen stellen, zonder een gevoel van schaamte.
Zoals: Waarom heb ik twee ogen als ik maar één ding zie?
of waarom hebben krabben geen wenkbrauwen?

Je wilt de wereld om je heen ontdekken.
Wat gebeurt als ik mijn vingers in het stopcontact steek?
Of als ik stiekem legostukjes eet.

Je bent altijd nieuwsgierig, over alles wat om je heen is.
Maar in de loop van de jaren begonnen we onze curiositeit te verliezen.
Stukje bij beetje worden we volwassenen, en vergeten we hoe het voelt om een kind te zijn

Hoe vaak zie je een kind die zich gênant voelt voor zijn dromen? Of zijn ideeën?
Natuurlijk willen ze allemaal een astronaut, wetenschapper of piloot worden.
Want ze willen meer zien, meer weten en meer ontdekken.

Dat willen we allemaal. Nieuwe landen bezoeken, andere culturen leren kennen, bijzondere gerechten proeven. De gitaar spelen, een buitenlandse taal leren.
Gewoon, nieuwe ervaringen hebben.
Dat is één van onze grootse verlangens.

Toen ik 17 of 18 was, had ik helemaal geen idee over wat ik met mijn leven moest doen.
Maar het Leven stopt niet totdat je erachter komt, nee, je moet beslissingen nemen.
Ga je werken? Ga je verder studeren? Ga je een uitkeringstrekker worden?

Nou, ik wilde niet per se “niet werken”, maar ik wist dat ik zeker niet wilde studeren.
Dus, de derde optie… Nee, ik ben geen uitkeringstrekker, maar een dromer wel.

Ik wilde altijd een andere taal leren. In school heb ik voor bijna een decennium Duits geleerd.
Ik spreek het helemaal niet. Nog sterker, ik was zo dom met talen, dat mijn ouders elk jaar aan de lerares moesten smeken, dat zij me door laat, so I don’t have to repeat the year. Ik dacht dat ik gewoon autistisch was. Ik was blij dat ik mijn eigen taal kon spreken.

Maar ik gaf niet op. Ik begon om wat Engels te leren, deze keer bij mezelf. Zonder school, zonder al die onzin.
Na 3 of 4 jaar was ik bijna vloeiend.
Maar mijn hart wilde meer. Veel meer. Dus ik besloot om een derde taal te leren. Degene die jullie nu horen.
Mijn hart wilde ook andere culturen zien, ontdekken, begrijpen.
Maar in Hongarije dat kan niet. Het is gewoon onmogelijk om te sparen, naar buitenland te reizen.
Nou, we hebben geen geld voor reizen. Maar hoe zit het met verhuizen?
Een kleine kamer kost veel minder dan een AirBNB, en de banen betalen 4 of 5 keer meer dan in Hongarije. Dus, als ik hier kwam en een baan kreeg, zou het misschien lukken.

Twee vliegen in één klap. Een nieuwe cultuur, een nieuwe taal.
Een andere Land, veel meer opportuniteit.
Mijn hart wist het al, het is de juiste keuze.

Maar mijn hoofd, het was vol met “realistische” gedachten.
“Je kent niemand, je zult helemaal alleen zijn.”
“Je spreekt de taal niet. Als het duurt 4 jaar om een tweede taal te leren, hoe wil je een derde onder een paar maanden leren? Het is onmogelijk”
“Hoe wil je een baan vinden met je waardeloos Hongaarse papieren?”
“Je kunt niet je hele leven achter je laten. Je familie, je vrienden.”

Een kind heeft zo’n gedachten niet. Een kind hoort maar één ding: Wat zijn hart zegt.
Dus ik heb een one-way ticket naar Nederland gekocht.
Zonder iemand te kennen, zonder de taal te spreken, zonder een baan of een plaats te hebben waar ik kan slapen.
Maar ik had 4 maanden om deze dingen te oplossen.

Wellicht klinkt het gek, maar ik wist dat als ik mijn droom zou volgen, uiteindelijk alles goed zou komen.
Zoals jullie kunnen zien, het lukt, ik vond geluk.
Dit is wat er gebeurt als je naar je hart luistert.

Dank jullie wel.